Hoezo te weinig verkeersborden?

Er is groot nieuws. De ANWB heeft het onderzocht dus het klopt. Het was op het acht uur journaal dus het is belangrijk: in de provincie Zuid-Holland weten weggebruikers niet goed hoe hard ze mogen rijden. De ANWB pleit voor meer borden met de maximumsnelheid om het aantal ongelukken terug te dringen. Zeer recent heeft een ander gezaghebbend instituut, het SWOV, ook een standpunt ingenomen over de hoeveelheid verkeersborden. Zijn er echt te weinig verkeersborden?

Ik ga niet in op het ANWB-onderzoek. Als een van de vijf belangrijkste aanbevelingen is dat er een kruispunt op de N444 verbeterd moet worden, dan twijfel ik aan de strekking van het onderzoek. Incidentele problemen oplossen door - zelfs landelijke – algemene veranderingen is nooit goed.

Wat ik belangrijker vind, is de vraag wat er veranderd is sinds het begin van de jaren negentig. Destijds werden de Wegenverkeerswet en het Reglement Verkeersregels en Verkeerstekens (RVV) vernieuwd, Het Ministerie van Verkeer en Waterstaat heeft een paar jaar geleden nog een prachtige brochure uitgegeven over alle borden zodat voor iedereen duidelijk is wat de bedoeling is. Een van de redenen om het RVV te vernieuwen was dat de weggebruiker een beetje gek werd van de “bordenwouden”. Om daar een einde aan te maken, om het straatbeeld te verfraaien en om ook nog eens kosten te besparen, werden zoneborden ingevoerd en overbodige borden zoveel mogelijk weggehaald.

Iedereen die rijles heeft gehad, weet dat hij in de bebouwde kom over het algemeen maximaal vijftig mag rijden. Het is dan ook bekend dat je op een snelweg maximaal honderd of honderdtwintig mag en negentig met een aanhanger. Ook weet iedereen dat je op een straathoek borden kunt tegenkomen; behalve dat je oplet of je niemand aanrijdt hoor je ook nog te kijken welke regels in een specifieke straat gelden. Misschien wordt de automobilist wel teveel verwend en zou hij anders moeten redeneren? Van “ik snap het niet dus het is niet goed” naar “ik snap het niet dus ik zal maar eens wat beter opletten”?

Ik vind dat het plaatsen van meer borden een achterhaalde oplossing is. We moeten eerder toe naar een eigentijdse informatievoorziening. Opel komt met Opel Eye: een hulpje dat verkeersborden kan lezen. De navigator in mijn auto vertelt mij netjes wat de maximale snelheid in zo goed als elke straat in Europa is. Het is nog maar een kleine stap naar een apparaatje dat ervoor zorgt dat ik die snelheid niet overschrijdt. Met TomTom lopen we in Nederland ook nog eens voorop in de ontwikkelingen dus ik voorzie een spoedige en gouden toekomst voor alle weggebruikers die het nu nog niet snappen.

Ik sta niet in de file

Afgelopen donderdag wilde ik het staartje van een debat in de gemeenteraad van Utrecht meemaken. Daarom besloot ik wat vroeger dan gewoonlijk bij mijn opdrachtgever in Haarlem te vertrekken. Plichtsgetrouw keek ik op www.anwb.nl hoe de situatie met de files was. Het was nog vroeg in de middag en alles viel mee. Tussen Holendrecht en Vinkeveen was vier kilometer file. Daar lig ik niet van wakker, dat is dagelijkse kost.

Terwijl het zonnetje van de vroege lente zich achter de eerste regenwolken verstopt, stap ik even na drie uur in de auto om via de A9 en A2 naar Utrecht te rijden. Landende vliegtuigen bij Schiphol steken, verlicht door verloren zonnestralen, fel af tegen de grijze lucht. Mijn gedachten dwalen af naar de komende zomer, waarin weer veel mensen de vertraging op Schiphol voor lief nemen om richting de zon te gaan.

Mijn navigator maakt geen melding van files en stuurt me feilloos naar de A2, richting Utrecht. Dan wordt ik, vlak voor ik de afslag wil nemen, gewaarschuwd door een melding boven de weg: “Utrecht tot Oudenrijn, 12 km file”. Twaalf kilometer? Ik tik tegen mijn navigator, stel haar kritische vragen en krijg geen antwoord. De filemelding van BNR brengt uitkomst. “… Ik meldt alleen de belangrijkste files: op de A2 tussen Maastricht en Eindhoven… ongeluk… op de A4… boot gekanteld… twee rijstroken afgesloten…” De file die ik voor me zie, staat er dus niet en dat geeft me een opgelucht gevoel.

Nu heb ik de afstand tussen het knooppunt Holendrecht en de afrit Utrecht-Centrum niet bepaald paraat maar mijn gevoel zegt dat het al snel een kilometer of vijfentwintig is. Ik heb dus uiteindelijk tussen Holendrecht en Utrecht-Centrum in de file gestaan, daar valt niets aan af te dingen. Om een paar minuten voor vijf was ik thuis, te laat voor het debat.

Ook nu, vrijdag om bijna tien uur ’s ochtends, een moment waarop alle files een beetje uitgevlakt zouden moeten zijn, meldt de ANWB mij ruim honderd kilometer files op eenendertig plaatsen en de VID heeft het over achttien files met een gezamenlijke lengte van iets meer dan zeventig kilometer. Wat zie ik nog meer op de site van de VID? Het mooie filejournaal dat de situatie beschrijft… van gisteren.

Hoewel ik van verkeer mijn vak heb gemaakt en ondanks de mooie ingenieurstitel die daarmee gepaard gaat, snap ik nog steeds niet waarom “men” niet in staat is om de actuele en juiste informatie over files op de automobilist over te brengen. Kunnen al die informatieverzamelaars niet gewoon gaan samenwerken?

De RAI gaat gewoon door

Ik heb een bijzonder dubbel gevoel bij de huidige crisis. Gaat het nu wel of gaat het nu niet goed met de auto-industrie? Allerlei autofabrieken vallen bijna om en diverse leveranciers gaan over de kop. Tegelijkertijd lijkt er wel weer voldoende geld te zijn om extra hoge investeringen te plegen in onderzoek naar duurzaamheid en alternatieve vormen voor de aandrijving van auto’s. Worden de arbeiders uit de autofabriek en de verkopers uit de showroom ingewisseld tegen ontwikkelaars en eco-ingenieurs? Of worden we gewoon een beetje verleid om milieuverantwoord te gaan rijden?

Hoe slecht gaat het nu werkelijk met Nederland? Hoe slecht gaat het nu werkelijk met de wereld? Als ik mensen om me heen vraag: “heb jij al last van de crisis”, hoor ik over het algemeen bijna niemand klagen. Natuurlijk zijn er ook in mijn directe omgeving enkele mensen die hun baan kwijt zijn of wier baan op de tocht staat. Maar goed, zolang de werkeloosheid afneemt, lijkt me op dat gebied ook niet zoveel aan de hand.

Laten we nu eens aannemen dat de crisis zo groot is als Wouter Bos ons wil laten geloven. Ik heb altijd geleerd dat elke bedreiging tevens een kans is en dat je in slechte tijden moet durven investeren in de toekomst. Alleen sta ik er nu van te kijken op welke manier ons allerlei moeilijk haalbare ontwikkelingen en vooral sociaal en maatschappelijk wenselijke vernieuwingen opeens opgedrongen dreigen te worden. Het is absoluut leuk om in een Lotus Elise te rijden die op stroom zijn topsnelheden haalt. Alleen: ík kan die ruim 125 duizend euro niet ophoesten. Zou je al kunnen beschikken over een Opel Flextreme, dan krijg je er twee Segways bij cadeau, waarmee je elektrisch kunt wandelen. Hoezo duurzaam ontwikkelen?

De Nederlander moet de crisis aangrijpen om te vergroenen en dat geldt vooral voor de manier waarop hij zich verplaatst. “Ruil nu uw auto in voor een schonere (maar vooral duurdere) auto”, luidt het devies. U krijgt nota bene zevenhonderdvijftig euro terug als u uw klassieker van minimaal twintig jaar oud laat slopen. Minister Cramer van VROM maakte deze maatregel vorige week uitgerekend op de RAI bekend. Uitgerekend op de RAI, waar de mooiste nieuwe modellen u staan toe te lachen. Zou minister Cramer zich op de terugweg naar haar ministerie zich ook afgevraagd hebben hoe het zit met de doelstelling om alle ministers milieuverantwoord te laten rijden? Zal het allemaal zo’n vaart lopen met de crisis?